Aan de slag na kanker: Werk kan kapstok voor herstel zijn

Door Clasina van den Heuvel
Doe rustig aan! Behalve dit wil iemand die kanker heeft gehad vaak óók horen hoe hij aan ’t werk kan blijven. Voor de meeste genezen kanker¬patiënten was de toekomst rond werk zo’n twintig jaar geleden duidelijk: ze werden arbeidsongeschikt verklaard. Dat is veranderd. De regelgeving is nu vooral gericht op re-integratie. Alleen verloopt terugkeer naar werk niet altijd vlekkeloos – de werkloosheid onder ex-kankerpatiënten ligt wereldwijd 40 procent hoger dan die onder de gezonde beroepsbevolking. Jaarlijks krijgen in Nederland bijna 90.000 personen kanker; zo’n 40 procent is tussen de 20 en 65 jaar. Ongeveer de helft van de patiënten geneest na behandeling.
Mensen die kanker hebben gehad stuiten op allerlei problemen, blijkt uit het boek ”Werken na kanker”, dat begin dit jaar verscheen bij uitgeverij Thoeris. Niet alleen rust er volgens de auteurs nog een taboe op kanker waardoor werkgevers niet altijd goed raad weten met zieke werknemers, ook ontberen bedrijfsartsen vaak de nodige kennis, en zouden in ziekenhuizen werk en werkgerelateerde problemen amper aan de orde komen. Daar komt bij dat kankerpatiënten na de ingrijpende ziekte zelf behoorlijk kunnen twijfelen aan hun eigen kunnen.
Ragna van Hummel (38) van re-integratiebureau Re-turn was de initiatiefneemster voor ”Werken na kanker”. Haar bureau richt zich –net als Stap.nu van Edith Idoe, zie kader– op mensen die te maken hebben met kanker op de werkvloer: werknemers, werkgevers, hulpverleners. Van Hummel is ervaringsdeskundige. Ze kreeg 6,5 jaar geleden borstkanker; ze werkte destijds als senior adviseur en projectleider in de ict. Na anderhalf jaar uit de running te zijn geweest wilde ze weer aan het werk, maar dat viel niet mee. „Niet omdat ik niet gemotiveerd was, want dat was ik wel, en niet omdat mijn werkgever nergens toe bereid was, want dat was hij wel. Maar we wisten allebei niet wat wijsheid was.” „Doe maar wat je nodig vindt”, zei haar werkgever. Van Hummel: „Ik kreeg carte blanche. Dat was eerst een opluchting, maar bleek het bij nader inzien niet te zijn. Het deel van zíjn verantwoordelijkheid lag nu óók mij bij. Ik ben uiteindelijk weggegaan, maar ben ook over mijn schouder gaan kijken: hoe is dit nu gekomen?”
Ze concludeerde: „Ik had behoefte aan overzicht. Wie zijn er allemaal betrokken bij mijn traject? Wat doet de bedrijfsarts, wat is een arbeidsdeskundige? Je krijgt een brief thuis dat je op een spreekuur moet komen en dat doe je dan braaf, maar je weet niet of je iemand vragen kunt stellen. Niemand kon mij vertellen wat normaal was – is beginnen met twee uur in de week goed, of met twee dagen?”
Via Re-turn, dat ze twee jaar geleden startte, wil ze zulke zaken helder maken voor ex-kankerpatiënten. Ook biedt het bureau –via een landelijk netwerk van coaches– praktische ondersteuning in de (terug)weg naar werk. Werk is in de visie van Van Hummel „een kapstok voor herstel.” Drie aspecten staan centraal bij de aanpak: fysiek herstel, mentaal sterk worden en werkhervatting bij de bestaande werkgever.
Volgens Van Hummel is er rond dat laatste punt nog veel te verbeteren. „Als een direct leidinggevende een goede werkrelatie behoudt met een werknemer die verzuimt, en andersom de werknemer zijn baas vertrouwt en openheid van zaken geeft, kan dit het verzuim met negen maanden ver¬korten. Dit is gebleken uit onderzoek – niet specifiek onder kankerpatiënten overigens. Hier valt dus een enorme winst te boeken, persoonlijk en maatschappelijk.”
Voorlichting is een speerpunt van Re-turn; de publicatie van het boek in januari is daar een voorbeeld van. ”Werken na kanker” gaat over rechten en plichten, over haken en ogen die er zitten aan de terugkeer naar werk, en over wat kankerpatiënten zelf kunnen doen en wat ze mogen verwachten van hun werkgever. Het laatste hoofdstuk is gewijd aan zelfstandigen zonder personeel (zzp’ers), van wie meer dan de helft geen arbeidsongeschiktheidsverzekering heeft.
In de nieuwe richtlijnen Herstel na kanker en Oncologische revalidatie wordt aangegeven dat een goede be¬geleiding door de bedrijfsarts leidt 
tot snellere terugkeer tot werk. 
Van Hummel zou de koppeling tussen werk en zorg graag sterker zien. „Werkhervatting en bijbehorende ondersteuning worden nog niet als zorg gezien. In de nazorg van kankerpatiënten hoort werk een integraal onderdeel te zijn. Er zou eerder in het traject aandacht aan moeten worden besteed. Wij komen nu vaak pas in beeld als mensen weer aan het werk gaan. Als de oncologieverpleegkundige een patiënt vertelt dat hij naar een inloophuis kan, of naar de psycholoog, zou ook de vraag moeten worden gesteld: Hoe gaat het op je werk? En de bedrijfsarts zou bijvoorbeeld een brief moeten krijgen van de behandelend arts. Dat gebeurt nog heel weinig.” www.nfk.nl; www.re-turn.nl; www.stap.nu
IN KADER
„Iedereen was klaar. Ik niet”
Edith Idoe-Stap (52) richtte in 2005 Stap.nu op, een re-integratiebureau dat mensen tijdens of na de behandeling van kanker helpt om op de arbeidsmarkt te blijven – of terug te keren. Idoe zelf –moeder van vier kinderen– werd op haar 40e geconfronteerd met slokdarmkanker. Ze werkte in die tijd als facilitair manager bij een hbo-instelling in Den Bosch.
„Ik moest alles loslaten, was niet in staat enig werk te verrichten. Er kwamen direct onderzoeken, ging onmiddellijk het behandelcircuit in. Daarna, op het moment dat artsen zeggen: Wij zijn klaar, kwam ik in een zwart gat. Iedereen is klaar met jou, mensen om je heen zeggen: Geniet nu maar – maar dan? Hoe leef je verder met de wetenschap dat je nog maar 10 procent overlevingskans hebt? Ervaren dat je je grip op het leven kwijt bent en je je werk niet meer kunt doen is pijnlijk. Dat doet iets met je zelfvertrouwen.
Tijdens mijn ziekte kreeg ik veel kaarten, en één ervan heeft mij geïnspireerd om te doen wat ik nu doe. Het was een kaart met het gedicht over de voetstappen in het zand. Er staan twee paar voetstappen, maar waar het moeilijk wordt is er nog maar één paar, en daar zegt onze lieve Heer: „Hier heb ik jou gedragen.”
Dit heeft mij kracht gegeven om door te gaan. Ik wil graag mensen die hetzelfde hebben meegemaakt helpen, zodat ze later weer hun eigen voetstappen kunnen zetten. Ik begon Stap.nu met de gedachte: Het is de moeite waard, al help ik maar twee mensen. Maar inmiddels hebben we een landelijk dekkend netwerk van coaches, bijna allemaal ervaringsdeskundigen, met betrokkenheid en expertise.
Of iemand na zijn ziekte terug kan naar het zelfde werk, hangt natuurlijk ook af van de functie. Ik had een behoorlijke managementstaak, moest mensen sturen, en dat ging niet meer. De behandeling duurde te lang, het herstel ging te traag.
Gebrek aan kennis over hoe je op de werkvloer terug kon komen speelde destijds ook een rol. Ik wist zelf niet hoe ik het beste kon re-integreren, en ook de organisatie wist het niet.
In die tijd was er totaal geen kennis over werken na kanker. Ik had een heel goede werkgever die zeer meeleefde, maar de gedachte was wel: Laten we haar met rust laten. Bedrijfsartsen zeiden ongeveer: „Hoe gaat het met je? Ga maar naar huis.” Dat is niet altijd goed. Som zijn handvaten nodig om weer aan de slag te kunnen. Al werkt iemand na kanker maar een uur of anderhalf per dag – hij of zij blijft dan tenminste betrokken bij het werk. Dat is zo goed.
Wie kanker heeft, maakt al zoveel door gevoelens van verlies, rouw en verdriet door. Je bent de draad kwijt. Het is dan fijn als iemand mee kijkt: wat is jouw passie, wat zijn jouw talenten en waar ligt jouw balans in belastbaarheid, qua werk?”
„Ik zat met een gat in mijn cv”
Hilde van Schijndel (31): „In de zomer van 2004 werd ik ziek. Ik was erg moe, kon me niet meer concentreren. Het bleek dat ik lymfeklierkanker had. Ik kreeg chemokuren en een stamceltransplantatie. De behandeling zelf duurde zeven maanden.
Binnen een paar weken ben ik wel weer aan de slag, zei ik op mijn werk. Ik werkte in de jeugdhulpverlening. Een leidinggevende zei: Laten we eerst maar uitgaan van zes maanden. Het werden jaren.
Mijn immuunsysteem was door de behandeling tot nul afgebroken. Ik mocht bijvoorbeeld niet zomaar naar de supermarkt omdat ik ziek zou kunnen worden van een bacterie. Werken zou mogen, maar was fysiek nog niet mogelijk. Ik ging intensief aan de slag met Herstel & Balans, een revalidatieprogramma.
In 2006 heb ik op het werk geprobeerd een aantal taken op te pakken, maar ik kon me niet concentreren, en ook nog niet goed eten vanwege de chemokuren. Mijn ontslag werd aangevraagd – ik zag zelf ook in dat ik dit werk niet meer kon doen.
Intussen doorloop je een scala aan emoties. Als de diagnose van kanker wordt gesteld, is dat ingrijpend, maar ook onwerkelijk. Er komen allerlei dingen op je pad – ziekenhuisafspraken, behandelingen en onzekerheid over de toekomst– en na de behandelperiode volgt het besef: Ik ben een stuk gezondheid verloren. Na een tijd van revalidatie, ik was inmiddels 27, wilde ik weer aan de slag. Maar ik zat met een gat in mijn cv, en vroeg me af: wie zit er te wachten op iemand die kanker heeft gehad?
Het UWV bracht mij in contact met re-integratiebureau Stap.nu, en het begeleidingstraject daar leidde er in eerste instantie toe dat ik een eigen bureautje opzette. Het was belangrijk voor mij om in mijn eigen tempo uren op te bouwen. Ik werkte als zzp’er en gaf trainingen in de jeugdhulpverlening. Alles bij elkaar heb ik me twee jaar gegeven om weer te integreren op de arbeidsmarkt - en daarna voelde ik: Ik ben er weer.
Sinds 2009 ben ik dienst van Stap.nu, voor drie dagen per week, als re-integratiecoach. Ik heb het gevoel dat ik weer mee mag doen.”
Hoe belangrijk is werk als je zo ziek bent? „ Als je gezond bent, is werken vaak vanzelfsprekend. Maar op het moment dat je ziek bent, ontstaat het gevoel: Ik wil me weer volwaardig voelen. Je zit in een proces waarin je het leven moet zien te herwaarderen. Werk zorgt voor een stuk eigenwaarde en geeft levenszin.
Daarom is het zo belangrijk dat tijdens je ziekte het contact met werk er blijft. Des te langer je niet werkt, des te hoger wordt de drempel om weer te beginnen.
Ik hield mijn collega’s via e-mail op de hoogte. Dat zorgt voor begrip als je terugkomt. Als niemand weet wat er met je is gebeurd, denken ze dat straks dezelfde persoon terugkeert op het werk. Maar dat is niet zo, je leven is totaal veranderd.”

Bron: Reformatorisch dagblad, 22 juli 2011

Nieuw boek over terugkeer naar werk

Werken met of na kanker – het is geen uitzondering meer. Een deel van de ongeveer 37.000 werknemers die per jaar kanker krijgt, gaat weer aan het werk. Maar deze terugkeer gaat vaak niet zonder slag of stoot. Het boek Werken na kanker gaat over wat nodig is om na kanker goed aan het werk te komen.

Werk is een link met het gezonde ik, met het gewone niet-medische leven. Werk zet iemand letterlijk weer in beweging. Toch is terugkeer naar het werk niet altijd gemakkelijk, zo blijkt uit Werken na kanker. Om goed aan het werk te komen moet de kankerpatiënt om te beginnen goed herstellen, vroegtijdig revalideren, initiatieven nemen en zijn wil tot werken tonen. Ondanks de last van vermoeidheid, lichamelijke problemen en verwerkingsprocessen. In een vroeg stadium moet terugkeer naar het werk aan de orde komen, om zo uitval te voorkomen.

Werknemer én werkgever
Voorop staat dat werkhervatting een gedeelde verantwoordelijkheid is van werknemer en werkgever. Ook werkgevers weten vaak niet hoe te handelen en hebben nogal eens problemen met de situatie. De auteurs maken duidelijk dat deze problemen soms ten onrechte leiden tot het idee dat er van de kant van werkgevers sprake is van kwade wil. Zo moet de werkgever volgens de wet zes weken na de diagnose een ‘probleemanalyse’ laten maken door de bedrijfsarts. Deze analyse verwoordt onder andere wanneer herstel is te verwachten, welke problemen terugkeer op de werkvloer in de weg staan en of de werkgever het werk moet aanpassen. Hier loopt het al direct spaak: na zes weken moet de behandeling meestal nog beginnen. "Als duidelijk is dat de ziekte langer gaat duren, komen werkgever en werknemer overeen allerlei verplichtingen, zoals het plan van aanpak, op de lange baan te schuiven", staat in het boek.

Praktijkgericht boek
Werken na kanker bevat concrete tips, voorbeelden en veel praktische informatie. Een boek met antwoorden op een veelheid aan vragen. Moet ik mijn werkgever vertellen dat ik kanker heb? Hoe gaat het met mijn inkomen? Heeft mijn leidinggevende begrip voor mijn vermoeidheid? Moet ik een revalidatieprogramma volgen, en welk? Hoe zullen mijn collega’s reageren? Ook vertellen ervaringsdeskundigen hoe hun terugkeer verliep, wat goed ging en tegen welke problemen ze aan liepen.

Werknemers aan het woord
Werknemers die kanker hebben gehad, verwoorden waar ze tegenaan liepen. Cees over zijn succesvolle re-integratie: "Alles staat of valt met de medewerking van het bedrijf. Maar het is ook belangrijk om op papier te zetten wat je wilt en wat je aankunt. Je weet zelf het beste hoe je je voelt."
Kittie naar aanleiding van de revalidatietraining Herstel & Balans: "Het praten was niet de reden om met de revalidatie te beginnen, maar achteraf ben ik er heel blij mee. We hebben veel aan elkaar. Mijn valkuil is te hard werken. Daarom heb ik een re-integratieplan waarin precies staat hoeveel uren ik werk de eerste 25 weken."
Marianne had een niet zo behulpzame werkgever die haar verzoek niet wilde honoreren om taken af te stoten of te reduceren: "Ik ging er bijna aan onderdoor. Toen heb ik, na bijna twee jaar, ontslag genomen. Ik dacht: ik moet leven! Zo veel veerkracht had ik nog wel dat ik me niet wilde laten slachtofferen." Op eigen kracht is Marianne eruit gekomen.

Perspectief van de bedrijfsarts
Werken na kanker is geschreven op initiatief van Ragna van Hummel, ervaringsdeskundige en directeur van re-integratiebureau re-turn. Het team van auteurs liet zich bijstaan door (ervarings)deskundigen. Maar niet alleen patiënten komen aan het woord. Dat is mede de kracht van het boek: het geeft ook het perspectief van de bedrijfsarts, die veel minder een tegenstander is dan sommige patiënten misschien denken. In kanker gespecialiseerde bedrijfsartsen kunnen maatwerk leveren, waarvan zowel werknemer als werkgever profiteert. Verplichte literatuur dus, dit boek. Zowel voor de kankerpatiënten zelf als voor hun werkgevers, collega’s, managers en bedrijfsartsen.

Bron: Nederlandse Federatie van Kankerpatiëntenorganisaties (NFK). Bericht 21 augustus 2011: ‘Nieuw boek over terugkeer naar werk’

Werken na Kanker

door ANITA ZIJLSTRA

AMSTERDAM –


Hoe moet het nu met mijn werk? Heb ik straks nog wel een inkomen? Moet ik mijn baas vertellen welke ziekte ik heb? Na de diagnose kanker loopt het hoofd van de patiënt doorgaans over met vragen. Toch is het raadzaam om naast de schrik, emotie en angst zo snel mogelijk ook over werkhervatting te gaan nadenken. „Zowel werknemer als werkgever hebben er alleen maar baat bij." Dat stellen onafhankelijke journalisten in het boek ’Werken na kanker’ (uitgeverij Thoeris). Elk jaar krijgen zo’n 37.000 mensen in de beroepsbevolking kanker. En het aantal mensen dat die ziekte overleeft, neemt door vroege ontdekking en verbeterde behandelingen alleen maar toe: gemiddeld halen drie van de vijf de eerste vijf jaar. Flexibiliteit „Omgerekend gaat het momenteel om ruim 200.000 werkende mannen en vrouwen die kanker achter de rug hebben. Ze leven weliswaar dagelijks nog met de gevolgen van de ziekte, zoals vermoeidheid en pijn. Maar dat wil niet zeggen dat ze aan de zijlijn moeten worden gezet”, zegt Ragna van Hummel, initiatiefnemer van het boek. „Met de nodige aanpassingen en flexibiliteit van beide partijen, hoef je als kankerpatiënt en als baas geen schade te lijden.” Te weinig werknemers en werkgevers weten echter wat hun rechten en plichten zijn. „Vroeger werd een werknemer met kanker per definitie afgeschreven en belandde in de wao. Veel behandelingen duren driekwart jaar, het herstel vaak een half jaar, dan zing ik die twee jaar wel uit, denken sommige werkgevers. ’Neem gerust je tijd’, is dan ook de boodschap die veel kankerpatiënten meekrijgen. Dat klinkt heel meelevend, maar velen realiseerden zich niet welke gevolgen dat voor ze zou kunnen hebben. Ben je ziek, verlies je straks ook nog je baan!” Nog steeds weten veel werkgevers niet hoe ze de terugkeer moeten aanpakken. Coauteur Maria Hendriks: „Een bedrijfsarts ziet per jaar gemiddeld zo’n drie kankerpatiënten. Omdat er ook nog eens zo veel soorten kanker zijn, kan hij of zij niet of nauwelijks varen op praktijkervaring; het gaat immers niet om rugklachten of een burn-out. Vaak wordt met de werknemer een plan van aanpak opgesteld. Maar wat veel patiënten niet weten is dat dat in overleg met de werknemer hoort te gebeuren. Zo willen sommige mensen tijdens hun behandeling gewoon blijven doorwerken. Als dat lichamelijk en emotioneel mogelijk is, moet dat kunnen. Eventueel met de nodige aanpassingen, zoals andere werktijden of tijdelijk aangepast werk.” Zelf belandde Maria Hendriks (64), nadat ook zij bijna 25 jaar geleden door kanker werd getroffen, gedeeltelijk in de wao, die toen nog bestond. „Ik ben nooit meer volledig hersteld. Door mijn chronische vermoeidheid werkte ik als journaliste op een gegeven moment nog maar 12 uur per week. Uiteindelijk werd ik, zonder overleg, helemaal afgekeurd. Gelukkig is dat vandaag de dag allemaal wel veranderd.” In het meer dan informatieve, overigens zeer toegankelijk boek wordt gepleit voor een vaste contactpersoon in het ziekenhuis, die zo snel mogelijk ook actief met het nazorgplan aan de slag gaat. Ragna van Hummel: „Ongeveer de helft van de kankerpatiënten heeft problemen bij de terugkeer naar werk. Dat zijn te veel waardevolle arbeidskrachten. De meesten willen zelf ook niet anders dan zo snel mogelijk weer de draad oppakken. Overigens maakt weer gaan werken volgens de jongste inzichten een belangrijk onderdeel uit van de totale revalidatie. Want naaste alle onzekerheden houdt juist hun baan hen op de been.” Nachtdiensten „Natuurlijk is het niet verstandig om een vuilnisman na zijn zware buikoperatie nog vuilniszakken te laten sjouwen. Of iemand die nog vermoeid is van chemotherapie gewoon nachtdiensten te laten draaien. Maar met een beetje goede wil van beide partijen zijn er vaak meer mogelijkheden dan aanvankelijk werd gedacht. Lukt dat niet binnen het bedrijf, dan moet er samen naar een andere oplossing worden gezocht als outplacement of detachering. Daarbij wordt vaak pas veel te laat de hulp van een re-integratiebureau ingeschakeld.” Dat je niet bent afgeschreven als je kanker overleeft, weet ook Ragna van Hummel (38) als geen ander. Zes jaar geleden werd bij haar borstkanker geconstateerd. „Na de behandelingen wilde ik weer aan het werk als consultant, maar ik kreeg geen enkele steun van mijn werkgever bij mijn werkhervatting. En dat bracht me op een idee. Met mijn re-integratiebureau Re-turn begeleid ik nu zelf (ex-)kankerpatiënten naar bestaand of nieuw werk!”

Bron: Telegraaf pdf

BNR Gezond werken na kanker

Wie de diagnose kanker gesteld krijgt, denkt dat zijn doodvonnis getekend is. Maar tegenwoordig geneest meer dan de helft van de kankerpatiënten. Gevolg: na een vaak eindeloos lijkende behandeling, kunnen zij weer aan het werk. Maar dat is niet altijd even makkelijk ... Presentator Harmke Pijpers in gesprek met Ragna van Hummel, oprichter van reïntegratiebureau Re-turn en co-auteur van 'Werken na Kanker' en Tomas Rejda, bedrijfsarts bij het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam.
http://www.bnr.nl/static/jspx/play.jspx?url=http://streaming.bnr.nl/csStreamingAudio/programmas/y2011/m01/d31/gezond_20110131.mp3&titel=BNR Gezond

Terug op het werk moet iedereen meehelpen

Jeroen den Blijker

---

Werken na de diagnose kanker is geen uitzondering meer. Een handboek moet dat voor werknemer én werkgever gemakkelijker maken.
Kanker, dat was 25 jaar geleden vaak iets dodelijks. En als je de ziekte toch overwon, was de kans groot dat je veroordeeld werd tot de zijlijn van de arbeidsmarkt. Maar diagnose en behandelmethoden verbeterden en tegenwoordig geneest ongeveer de helft van de 90.000 patiënten bij wie jaarlijks kanker wordt vastgesteld. Maar lang niet iedereen keert terug op de werkvloer.
Want dat is vaak een moeizame weg, blijkt uit het handboek ’We r - ken na kanker’. Daarin komen, stap voor stap, alle ins en outs aan bod. Een boek over regels en wetten, maar ook vol praktische tips aan patiënten, artsen en werkgevers. „Ook de laatsten zijn vaak welwillend om werknemers na kanker weer terug te krijgen. Maar de regelingen zijn erg gecompliceerd en werkgevers weten niet wat van hen verwacht kan worden”, zegt Ragna van Hummel, ervaringsdeskundige en directeur van het reïntegratiebureau voor ex-kankerpatiënten Re-turn, tevens initiatiefnemer van het boek.
Illustratief is een anekdote uit het boek over een onderzoekster. Zij interviewde tien werkgevers met een kankerpatiënt als werknemer. Van die tien barstten acht tijdens het gesprek in tranen uit, zozeer zaten ze met de zaak in hun maag.

Een goede conditie en een toegepaste revalidatie leiden tot sneller herstel

Want werken na kanker is wel iets anders dan werken na een andere ziekte, zegt Maria Hendriks, eveneens ervaringsdeskundige en een van de auteurs van het handboek. „Er zijn veel verschillende soorten kanker en het verloop van de ziekte is lastiger te voorspellen dan bijvoorbeeld een burn-out. Daar staat vaak een duidelijke termijn voor, bij kanker is dat onduidelijk.”
Zo moet de werkgever volgens de wet al zes weken na de diagnose een bedrijfsarts of arbodienst een ’probleemanalyse’ laten maken. Daarin staat onder andere wanneer herstel is te verwachten, welke problemen terugkeer op de werkvloer in de weg staan en of de werkgever het werk moet aanpassen. „Maar na zes weken moet de behandeling meestal nog beginnen”, zegt Van Hummel.
Het handboek biedt op allerlei vragen een antwoord –Wat is de rol van de bedrijfsarts? Hoe gaat het verder met je inkomen? Wanneer is ontslag te verwachten? – en bevat veel tips. Bijvoorbeeld om open kaart te spelen over de diagnose. „Formeel hoeft alleen de bedrijfsarts de diagnose te weten”, zegt Van Hummel. „Die mag daarover niks zeggen aan de werkgever en alleen adviseren over bijvoorbeeld reïntegratie. Maar de ervaring leert dat het veel beter is de diagnose meteen te vertellen. De meeste mensen doen dat ook, omdat kanker vaak grote emoties oproept.”
De ziekte bespreken, helpt in ieder geval bij terugkeer. Het taboe is weg en bij reïntegratie kan dat helpen, ook omdat veel ex-kankerpatiënten lange tijd psychologische en/of lichamelijke problemen hebben. Zo is de vermoeidheid na behandeling berucht. „Herstel van kanker duurt zeker een jaar, terwijl na een maand of drie de gedachte op de werkvloer vaak is: ’Hij is er weer, dus waarom gaat hij niet gewoon aan het werk?”, zegt Van Hummel. Maar wie al te enthousiast zijn werk hervat, kan zichzelf later tegenkomen, leert haar ervaring. Kankerpatiënten moeten dan ook goed worden begeleid, door bedrijfsarts of reïntegratiebureau. Overigens is herstel ook hard werken voor de patiënt. Wie in een goede conditie aan zijn behandeling begint, herstelt bijvoorbeeld sneller, zo leert onderzoek. Er bestaan bovendien diverse revalidatieprogramma’s, maar daar wordt nog te weinig gebruik van gemaakt. Vaak omdat de behandelende artsen er te weinig van weten. De auteurs willen daarom dat de oncoloog niet alleen een diagnose met behandelplan opstelt, maar ook aanstuurt op vroege revalidatie.
Een apart hoofdstuk in het boek is gereserveerd voor tips aan het groeiende legioen van zelfstandigen. Inmiddels telt ons land 650.000 zzp’ers en hun positie is bij langdurige ziekte vaak aanzienlijk slechter dan die van werknemers. Collectieve inkomensregelingen bij ziekte (bijvoorbeeld de Ziektewet of de Wet Werk en Inkomen, WIA) bestaan voor hen niet, het verlies van opdrachtgevers is reëel en reïntegratie komt meestal voor eigen rekening, want slechts 40 procent van die zzp’ers is particulier verzekerd voor arbeidsongeschiktheid.
Zo’n verzekering is namelijk niet alleen duur, zij is ook vaak slecht, zegt Maria Hendriks. In het boek staat een voorbeeld van een boer die na zijn ziekte van zijn verzekeraar een melkrobot kreeg, om zijn bedrijf voort te zetten. „Maar dat is uitzondering”, zegt Hendriks. Zij wijst op een andere ervaring, eveneens opgetekend in het boek. Een grafisch vormgeefster verhaalt hoe de verzekeraar haar uitkering halveerde. De verzekeraar vond namelijk dat ze weer aan de slag kon. Maar haar opdrachtgevers hadden inmiddels een andere vormgever gevonden en nieuwe klanten heb je niet snel. „Te - gen zo’n groot bedrijf kun je niet vechten. Dat kost je je huis, je leven”, aldus de bittere conclusie van de verzekerde vormgeefster.

Bron: Trouw pdf

Het nieuws van alle kanten

Ragna van Hummel over werken na kanker

Veel ex-kankerpatiënten voelen zich in de steek gelaten door hun werkgever. Dat zegt Ragna van Hummel. Zij herstelde van borstkanker en voelde zich door haar baas totaal afgeschreven. Om anderen deze lijdensweg te besparen schreef zij(initieerde zij)het boek 'Werken na Kanker'.

Hieronder de link om het interview te horen:
Het interview met Ragna van Hummel over werken na kanker

Bron: http://www.radio1.nl/contents/25075-ragna-van-hummel-over-werken-na-kanker

Kankerpatienten onnodig afgeschreven

Kankerpatiënten die na het afronden van hun behandelingen weer aan het werk willen en kunnen, worden vaak onnodig afgeschreven. Dat blijkt uit het boek Werken na kanker dat 25 januari verschijnt. Naar schatting 35 procent van de werkende kankerpatiënten is na de ziekte langdurig werkloos. Voor de bevolking als geheel is het werkloosheidspercentage nog geen 5 procent.

Kankerpatiënten kampen met allerlei onzekerheden waardoor ze makkelijk de greep op hun werksituatie verliezen. Moeten ze contact onderhouden met hun werkgever en collega's? Hoe? Wanneer kunnen ze het beste weer beginnen? Hoe bouwen ze hun uren op?
Omgekeerd weten werkgevers vaak niet hoe ze om moeten gaan met kankerpatiënten. Bovendien vergt reïntegratie vaak aanpassingen op het werk of in de aard van de werkzaamheden. Vooral voor kleine werkgevers is dat lastig en kostbaar.
Terugkeer naar het werk is de verantwoordelijkheid van zowel werkgever als werknemer, maar zij kennen de regels vaak onvoldoende. Bovendien zijn er weinig financiële regelingen om de werkgever daarin te ondersteunen. Daardoor belanden veel kankerpatiënten onnodig aan de zijlijn.
Artsen zouden al in de spreekkamer met de patiënt moeten praten over werk, zodat deze beter weet wat hij straks wel en niet aankan. En werkgever en werknemer zouden vroegtijdig met elkaar moeten bespreken of aangepast werk (tijdelijk) nodig is. De werkgever heeft dan de tijd om daar, in of buiten zijn bedrijf, naar te zoeken.
In 2008 kregen meer dan 89.000 mannen en vrouwen kanker. Daarvan heeft 40 procent, een kleine 40.000 patiënten, de arbeidzame leeftijd. Zestig procent van de kankerpatiënten overleeft vijf jaar of langer.
Werken na kanker is het eerste boek voor een groot publiek over terugkeer naar het werk na kanker. Het boek geeft inzicht in de rechten en plichten en concrete tips en voorbeelden. Er staat in beschreven wat kankerpatiënten zelf kunnen doen en wat zij van hun werkgever mogen verwachten. De ingewikkelde wet- en regelgeving op dit gebied wordt uitgelegd in gewonemensentaal. Het boek volgt het hele proces van diagnose, behandeling, revalidatie, weer aan het werk zijn en de haken en ogen die zich daarbij kunnen voordoen. Ter illustratie vertelt een aantal kankerpatiënten wat hen is overkomen.
Werken na kanker is een initiatief van Ragna van Hummel, directeur van reïntegratiebureau Re-turn, en is geschreven door de journalisten Maria Hendriks, Malou van Hintum, Ineke Jungschleger en Tia Lücker. De tekeningen in het boek zijn van Angela de Vrede.

Bron: http://www.perssupport.nl/pressrelease/

Terug op de werkvloer na kanker

25/01/2011 / Annette Posthumus

Jaarlijks krijgen naar schatting 37.000 werknemers kanker. 60 procent geneest en gaat weer aan het werk. Voor deze (ex-)patiënten, werkgevers, bedrijfsartsen en andere zorgverleners is er nu een handboek. Want: ‘er is veel te verbeteren aan werkhervatting en reïntegratie na kanker’.
Toen Ragna van Hummel haar werkgever zes jaar geleden vertelde dat ze borstkanker had, reageerde hij heel vriendelijk en royaal. ‘Ik kreeg carte blanche. Hij zei: doe wat je moet doen en neem je tijd.’ Haar aanvankelijke opluchting hierover maakte snel plaats voor onzekerheid. ‘Ik wilde na mijn herstel dolgraag weer aan de slag, meedoen, me nuttig voelen. Maar ik had geen idee hoe. Van mijn werkgever hoorde ik niets meer. Hij had zijn probleem, de gedeelde verantwoordelijkheid voor het organiseren van mijn reïntegratie, aan mij gegeven.’ Volgens van Hummel tekent het veel werkgevers. ‘Het is vooral onwetendheid, onkunde en ook soms onwelwillendheid. Veel werkgevers vinden kanker eng, schrijven de werknemer af en nemen afstand.’
Vermoeidheid en concentratieproblemen
Van Hummel (38) organiseerde haar terugkeer naar de werkvloer uiteindelijk helemaal zelf, maar kwam in conflict met haar baas over het aantal uren dat ze wilde werken en belandde met een arbeidsongeschiktheidsuitkering thuis. Ze besloot haar moeizame ervaring met reïntegratie te gebruiken voor het oprichten van een eigen bedrijf, Re-turn. Dit adviesbureau slaat een brug tussen (ex-)kankerpatiënten, werkgevers, bedrijfsartsen en zorgverleners. Het boek Werken na kanker kwam er op haar initiatief. De langetermijngevolgen van kanker, zoals vermoeidheid en concentratieproblemen, maken een hele eigen aanpak van werkhervatting noodzakelijk, vindt van Hummel. ‘Er is veel te verbeteren aan reïntegratie na kanker.’
Ervaringsdeskundigen
Werken na kanker is een handboek geworden met praktische informatie over wetgeving, rechten en plichten van kankerpatiënten die werknemer zijn én freelancers. Het geeft antwoord op vragen als: hoe bouw ik mijn werkzaamheden weer op, wat kan ik wel en niet tegen mijn baas zeggen, wat zijn de gevolgen voor mijn inkomen, word ik ontslagen als ik minder werk en hoe regel ik als zzp’er mijn inkomen? Ervaringsdeskundigen vertellen over hun terugkeer naar werk en tegen welke problemen ze aan liepen.

Groepsgesprekken
Een van hen is Rob Smits (49). In 2009 kreeg hij te horen dat het bultje op zijn rug kwaadaardig was. Een ingrijpende operatie en een periode van bestraling volgde. Hij had zo’n handboek wel willen hebben, vertelt hij. ‘Ik heb zelf uitgevogeld hoe ik zou terugkeren. Maar ik ben veel te hard van stapel gelopen door meteen halve dagen te gaan werken. Na een half jaar kwam de klap alsnog.’ Smits begeleidt mensen vanuit een uitkering naar werk. Dat ging ineens niet goed meer. ‘Ik kon geen begrip meer opbrengen voor mijn klanten, vond al snel dat mensen zaten te zeuren. Toen hebben we dat klantencontact even stopgezet.’ Zijn werkgever adviseerde Smits om zich op te geven bij Herstel & Balans, een revalidatieprogramma, waarbij fysiek herstel gecombineerd wordt met groepsgesprekken. ‘Ik vond dat praten erg prettig omdat je veel van elkaars verhalen herkent. Maar ik heb er ook geleerd dat ik de gevolgen van mijn ziekte onder ogen moest zien. Ik ben namelijk wel het type kop-in-het-zand.’
'Geen stom werk'
Kittie Hendriks (54), ook geïnterviewd voor het boek, zat bij Smits in de Herstel & Balansgroep. ‘Ik ging vooral voor het sportgedeelte. De gesprekken had ik niet écht nodig. Veel mensen zijn boos en verontwaardigd dat ze ziek zijn. Ik sta er heel anders in. Eén op de acht vrouwen krijgt borstkanker, ik heb de pech die ene te zijn. De ziekte is voor mij eigenlijk geen emotioneel probleem.’ Financieel specialist Hendriks pakte haar terugkeer voortvarend aan. Haar zus, een van de auteurs van Werken na kanker, had twintig jaar geleden kanker gekregen en van haar wist ze hoe het best te handelen. Hendriks schakelde Herstel & Balans in en zocht begeleiding bij Re-turn. Een grote succesfactor bij terugkeer naar werk is volgens haar autonomie. ‘Geef iemand die wil terugkeren geen stom werk, maar laat hem iets doen dat interessant en zinvol is.’ Ook belangrijk: ‘Zorg ervoor dat je niet meteen door de werkgever ziek gemeld wordt. Vaak is het helemaal niet nodig om direct na de diagnose thuis te gaan zitten.’
Werk bevordert genezingsproces
Ragna van Hummel benadrukt het belang van weer aan de slag gaan. Veel mensen die kanker krijgen, weten niet wat ze nog kunnen en zijn bang dat ze niet meer voor vol worden aangezien. Maar lang wachten levert niks op, vindt van Hummel. ‘Niet voor jezelf en niet voor de maatschappij.’ Werk is bovendien bevorderend voor het genezingsproces, is haar stellige overtuiging. ‘Het is afleiding, je bent onder de mensen en het geeft zin aan je leven. Je bent als je werkt méér dan je ziekte.’
Rob Smits en Kittie Hendriks gaan beide per 1 februari weer fulltime aan de slag. Ze blijven elkaar zien, want hun Herstel & Balansgroepje maakt nog iedere maand een wandeling. Smits: ‘We hebben het er nog wel over gehad of het verstandig is om elkaar te blijven zien, want ja, er kan ook altijd iemand weer ziek worden of zelfs doodgaan. Maar we hebben veel steun aan elkaar en het is gewoon ook heel gezellig.’
Werken na kanker
Maria Hendriks, Malou van Hintum, Ragna van Hummel, Tia Lücker, Ineke Jungschleger.
ISBN 97890 72219 53 4. Uitgeverij Thoeris
EscenicId: 767571

Bron: http://www.vkbanen.nl/banen/artikel/Terug-op-de-werkvloer-na-kanker/267332.html